ΚΡΥΜΜΕΝΟΙ ΘΗΣΑΥΡΟΙ

Ανασκόπηση των δύο τραγουδιών από το άλμπουμ "Θα Είμαι Εδώ", Νίκος Οικονομόπουλος, 2012, ΕΜΙ (Ελλάδα).

Έχουν περάσει μερικοί μόνο μήνες από την κυκλοφορία του διπλά πλατινένιου άλμπουμ του Νίκου Οικονομόπουλου με τίτλο "Θα Είμαι Εδώ". Είναι προφανές, ότι τα πιο αξιόλογα και αυθεντικά κομμάτια αυτού του CD φοβίζουν ορισμένους με τις καινοτομίες τους και, ως εκ τούτου, δεν παίζονται σχεδόν καθόλου στο ραδιόφωνο, παρόλο που αυτά τα τραγούδια έχουν κερδίσει την αγάπη των ακροατών στο διαδίκτυο και στις ζωντανές εμφανίσεις αυτού του εξαιρετικού καλλιτέχνη.

Για παράδειγμα, δύο τραγούδια σε στίχους της Ελένης Γιαννατσούλια και μουσική του Γιώργου Σαμπάνη (# 2 "Θα είμαι εδώ" και # 8 "Πού θα με πας") είναι πραγματικά τα στολίδια του άλμπουμ και εάν αυτός ο δίσκος κυκλοφορούσε στην Αγγλία ή στην Γερμανία, αυτά τα δύο κομμάτια θα είχαν κορυφαία θέση στις ραδιοφωνικές εκπομπές. Αυτό θα συνέβαινε, επειδή στις μέρες μας υπάρχουν ορισμένα κριτήρια στην Ευρώπη για τη μουσική που απευθύνεται στο ευρύ κοινό: τα τραγούδια πρέπει να ταιριάζουν με την επιλεγμένη μορφή, αλλά ταυτόχρονα πρέπει να προστίθενται νέα και καινοτόμα χαρακτηριστικά στο είδος που εκπροσωπούν. Ας δούμε την εντυπωσιακή επιτυχία της Adele: είναι η πρωτοτυπία και η απλότητά της, τα χαρακτηριστικά που την ανέδειξαν.

Όσον αφορά το Νίκο Οικονομόπουλο, έχουμε ήδη μιλήσει για τη μοναδική ομορφιά της φωνής του και το ασυνήθιστο -για έναν λαϊκό τραγουδιστή- στυλ του.

Τώρα ήρθε η ώρα να πούμε ότι αυτά τα δύο τραγούδια είναι καινοτόμα, αναπτύσσουν το λαϊκό στυλ και προχωρούν πέρα από ό,τι ήταν καθορισμένο από τα παραδοσιακά πλαίσια.

Το λαϊκό είδος φτάνει με αυτά το επίπεδο της Πανευρωπαϊκής τάσης.
Τα τραγούδια αυτά είναι κάτι ποιοτικά νέο στο μουσικό στυλ της εθνικής μουσικής γενικότερα.
Ας δούμε, καταρχάς, το τραγούδι "Θα είμαι εδώ". Αυτό το ζεϊμπέκικο υπερβαίνει την παράδοση. Η εισαγωγή εδώ είναι πολύ σύντομη, δεν έχει μεγάλη διάρκεια με σόλο μπουζούκι, όπως συμβαίνει συνήθως. Η φωνή του τραγουδιστή μπαίνει ξαφνικά με μια ψηλή νότα, προσελκύοντας την προσοχή των ακροατών και φέρει μια οργανική λειτουργία, που αντιπροσωπεύει το στυλ από μόνη της. Γενικότερα, η ενορχήστρωση αυτού του κομματιού είναι πιο ελαφριά από ό,τι αναμένεται από ένα ζεϊμπέκικο, αλλά, ταυτόχρονα, τα ρεφραίν εδώ φθάνουν το επίπεδο της συμφωνικής ανάπτυξης. Οι στίχοι του τραγουδιού συνδυάζουν φιλοσοφικές γενικεύσεις και απροσδόκητα εντυπωσιακές προσωπικές στιγμές με εικόνες αντίθεσης και ανατροπές, κάτι που είναι χαρακτηριστικό της ποίησης της Ελένης Γιαννατσούλια.



Το δεύτερο κομμάτι των ίδιων δημιουργών, "Πού θα με πας", μπορεί να αποδοθεί ως εθνική μπαλάντα. 'Εχει χαρακτηριστικά του ελληνικού τραγουδιού συνδυασμένα με την ευρωπαϊκή παράδοση. Η πολυφωνική οργανική εισαγωγή με το ποιμενικό φλάουτο είναι γραμμένη στο πνεύμα της Αναγέννησης. Αυτό ταιριάζει ιδανικά με την εξαιρετική ανάμειξη των εικόνων και των συμβόλων, συμπληρώνοντας τους στίχους. Το εύρος της αναπνοής στη μελωδία αυτού του τραγουδιού είναι μοναδικό και απαιτεί έναν εξίσου μοναδικό καλλιτέχνη, που είναι ο Νίκος.

Και τα δύο αυτά τραγούδια χρειάζονται ένα μεγάλο καλλιτέχνη να τα ερμηνεύσει, δεν μπορούν να αποδοθούν από οποιονδήποτε τραγουδιστή. Είναι γραμμένα για τον εξαιρετικό τραγουδιστή της εποχής μας, ο οποίος είναι ο Νίκος Οικονομόπουλος.

Φαίνεται, όμως, πως υπάρχει ένας συγκεκριμένος φόβος πίσω απ' αυτό, σαν να υπάρχουν κάποιες δυνάμεις στις οποίες δεν αρέσει το γεγονός ότι ένας από τους Έλληνες τραγουδιστές δεν υποστηρίζει απλά το λαϊκό τραγούδι, αλλά παράλληλα, αναπτύσσει αυτό το στυλ, ανεβάζοντας το σε νέο υψηλότερο επίπεδο και δίνοντας του μια νέα ζωή.

Η ελληνική μουσική είναι ενδιαφέρουσα σε ολόκληρο τον κόσμο λόγω της μοναδικής καταγωγής της, και είναι δυνατόν να προσελκύσει ακόμη περισσότερη προσοχή εάν αναπτυχθεί και εμπλουτιστεί. Αυτά τα δύο τραγούδια, του Γ. Σαμπάνη και της Ε. Γιαννατούλια από το άλμπουμ του Νίκου Οικονομόπουλου "Θα είμαι εδώ", αποτελούν ένα μεγάλο βήμα μπροστά για την ιστορία του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού. Αξίζουν μεγάλη αναγνώριση από την Ελλάδα και από όλο τον κόσμο.

Το γεγονός ότι δεν παίζονται στο ραδιόφωνο, ρίχνει μια σκιά στο χώρο της ελληνικής μουσικής και δημιουργεί την αίσθηση πως υπάρχει ένα είδος περίεργου και ακατανόητου συμφέροντος στο να αποκρύπτουν ό,τι καλύτερο έχουν.

Translated by Eirini Eusebi